POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

18 feb 2017

SOÑAR TEN OS SEUS RISCOS / SOÑAR TIENE SUS RIESGOS


Cada noite, camiña ingrávida a uns centímetros do  chan. Podería elevarse canto quixese, pero danlle pavor as alturas; como máximo, realiza pequenas piruetas que axiña abandona para renovar a súa marcha, case a rentes da terra. Se algunha mañá, ó abrir os ollos, non lembra o paseo nocturno, tenta volver durmir. De non conseguilo, xa sabe que o día se lle fará eterno agardando a hora de deitarse. Nada lle proporciona pracer semellante. Tanto que, ultimamente, fantasía coa idea de levitar a vontade, sen a intervención de Morfeo; aínda que nunca fixo a proba. Ata hoxe.

Finxe estar indisposta para quedar soa na casa. Aparta os mobles que pode, baixa as persianas e concéntrase. Despois dun tempo indefinido, empeza a elevarse. Non tarda en comprobar, horrorizada, como se despraza veloz cara arriba, completamente ríxida. Nin o teito a detén. Pouco despois, ve o tellado da súa vivenda alá abaixo, cada vez máis pequeno. Primeiro sente un frío atroz; despois, calor estelar insoportable.

Cando os familiares regresan ó mediodía, atópana sen sentido no medio do salón, coa pel e o cabelo chamuscados. Do seu puño dereito, sobresae un estraño obxecto que parece unha antena verde.




                            (Imaxe procedente de internet)
Cada noche, camina ingrávida a unos centímetros del  suelo. Podría elevarse cuanto quisiera, pero le dan pavor las alturas; como máximo, realiza pequeñas piruetas que enseguida abandona para reanudar su marcha, casi a ras de tierra. Si alguna mañana, al abrir los ojos, no recuerda el paseo nocturno, intenta volver a dormir. De no conseguirlo, ya sabe que el día se le hará eterno esperando la hora de acostarse. Nada ni nadie le proporciona placer semejante. Tanto que, últimamente, fantasea con la idea de levitar a voluntad, sin la intervención de Morfeo; aunque nunca ha hecho la prueba. Hasta hoy.

Finge estar indispuesta para quedarse sola en casa. Aparta los muebles que puede, baja las persianas y se concentra. Después de un tiempo indefinido, empieza a elevarse. No tarda en comprobar, horrorizada, como se desplaza veloz hacia arriba, completamente rígida. Ni el techo la detiene. Poco después, ve el tejado de su vivienda allá abajo, cada vez más pequeño. Primero siente un frío atroz; después, calor estelar insoportable.

Cuando los familiares regresan al mediodía, la encuentran desmayada en medio del salón, con piel y cabello chamuscados. De su puño derecho, sobresale un extraño objeto que parece una antena verde.

                                                                                        Creado para ENTC

8 feb 2017

DESPROPORCIÓNS / DESPROPORCIONES


Estudei arreo para non perder a beca. Fun a número un da miña promoción co único propósito  de saciar o seu orgullo. Grazas ó brillante expediente académico, conseguín un traballo como investigadora. No estranxeiro, claro. A crise serviume de coartada. A cambio, tiven que aceptar unha condición: a miña nai emigraría comigo. Rebeleime; fixen referencia ós dereitos que me outorgaban a maioría de idade e a independencia económica; finxín a maior das pateaduras… Nada. Meu pai, coma sempre, inflexible. ¡¡Ben!!

Ela, que nunca saíra de casa, consentiu sen dar chío para que eu, a súa nena, non andase soa polo mundo adiante. Síntome satisfeita de tan importante obxectivo cumprido: romper as ataduras invisibles que lle impedían respirar lonxe dun marido absorbente. Pero fáltame o máis difícil. Achégase decembro e non atopo o momento nin a forma de dicirlle que non estamos en Alaska. Temo a súa reacción cando se decate de que en Marte non hai turrón.
 
      (Imaxe procedente de internet)
 Estudié a destajo para no perder la beca. Fui la número uno de mi promoción con el único propósito  de saciar su orgullo. Gracias al brillante expediente académico, conseguí un trabajo como investigadora. En el extranjero, claro. La crisis me sirvió de coartada. A cambio, tuve que aceptar una condición: mi madre emigraría conmigo. Me rebelé; hice referencia a los derechos que me otorgaban la mayoría de edad y la independencia económica; fingí el mayor de los pataleos… Nada. Mi padre, como siempre, inflexible. ¡¡Bien!!

Ella, que nunca había salido de casa, consintió sin rechistar para que yo, su niña, no anduviera sola por el mundo adelante. Me siento satisfecha de tan importante objetivo cumplido: romper las ataduras invisibles que le impedían respirar lejos de un marido absorbente. Pero me falta lo más difícil. Se acerca diciembre y no encuentro el momento ni la forma de decirle que no estamos en Alaska. Temo su reacción cuando se entere de que en Marte no hay turrón.

                                                                                        Creado para ENTC

6 feb 2017

COMO CHO CONTO / COMO TE LO CUENTO


Unha tardiña bretemosa, a miña cuñada máis eu dispoñiámosnos a deixar o monte e os cogomelos para outro día máis favorable. Non podiamos imaxinar que nos faltaba por vivir a anécdota da xornada: un susto tremebundo. Diante dos nosos fociños, no lugar expedito polo que accederamos minutos antes, unha gadaña vella e enferruxada interrompía o paso. Cando nos demos recuperado do acoro e despois de maxinar sen éxito cal sería a causa real de tal achado, decidimos recolocala axeitadamente e sacarlle unha foto como proba que xustificase a nosa historia incrible.





Un atardecer brumoso, mi cuñada y yo nos disponíamos a dejar el bosque y las setas para otro día más favorable. No podíamos imaginar que nos faltaba por vivir la anécdota de la jornada: un susto morrocotudo. Delante de nuestras narices, en el lugar expedito por el que habíamos accedido minutos antes, una guadaña vieja y oxidada interrumpía el paso. Cuando nos dimos recuperado del sofoco y después de discurrir sin éxito cuál sería la causa real de tal hallazgo, decidimos reubicarla convenientemente y sacarle una foto como prueba que justificara nuestra historia increíble.


4 feb 2017

INTERIORIDADES

  
Coñéceo todo o mundo polo mozo do arradio, como el chama ao aparello que sempre leva consigo. Ninguén na aldea o oíu funcionar xamais, pero non se despega do condenado traste nin para ir á misa. É moi devoto. Ás veces entra na igrexa acompañado da súa escangallada compañeira e tarda horas en saír.

Apareceu hai uns meses, exhausto e farrapento, pedindo pan na primeira vivenda que atopou. Tanta compaixón infundía, que os donos non dubidaron en prestarlle axuda sen receo algún. Despois de proporcionarlle roupa e alimento, acomodárono no alpendre. Permaneceu inmóbil no catre, abrazado ó seu tesouro, máis de vinte e catro horas. Cando espertou, o primeiro que fixo foi preguntar polo párroco. O cura parecía esperalo. Desde entón, vive na casa reitoral.

Hoxe cruceime con el na ribeira. Saloucaba. Estrañado ó velo sen a radio, ousei preguntarlle por ela. Suspirando aínda, conduciume cara ó río. Cando puido, falou.

­—Por fin, cumprín os últimos desexos de miña nai: buscar a meu pai, mantela eternamente unida ó seu vello transistor e enviar as cinzas ó mar que nunca vimos. A corrente prometeu axudarme.



(Imaxe procedente de internet)
Todo el mundo lo conoce por el chico del arradio, como él llama al aparato que siempre lleva consigo. Nadie en el pueblo lo oyó funcionar jamás, pero no se despega del dichoso trasto ni para ir a misa. Es muy devoto. A veces entra en la iglesia acompañado de su destartalada compañera y tarda horas en salir.

Apareció hace unos meses, exhausto y harapiento, pidiendo pan en la primera vivienda que encontró. Tanta compasión infundía, que los dueños no dudaron en prestarle ayuda sin recelo alguno. Después de proporcionarle ropa y alimento, lo acomodaron en el almacén de aperos. Permaneció inmóvil en el camastro, abrazado a su tesoro, más de veinticuatro horas. Cuando despertó, lo primero que hizo fue preguntar por el párroco. El cura parecía esperarlo. Desde entonces, vive en la casa rectoral.

Hoy me crucé con él en la ribera. Sollozaba. Extrañado al verlo sin la radio, osé preguntarle por ella. Suspirando aún, me condujo hacia el río. Cuando pudo, habló.

—Por fin, he cumplido los últimos deseos de mi madre: buscar  a mi padre, mantenerla eternamente unida a su viejo transistor y enviar las cenizas al mar que nunca vimos. La corriente prometió ayudarme.

                                                                                              Creado para ENTC