POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

28 feb 2015

AUGA / AGUA



Segue chovendo
(Imaxe baixada de internet)
despois da escasa tregua,
sen compaixón.




Sigue lloviendo
después de escasa tregua,
sin compasión.



27 feb 2015

O MUDO / EL MUDO


A fachenda dos seus quince anos era a súa única compaña. Cando a espesura da fraga ocultou a lúa minguante, perdeu o rumbo. Guiado polo ruído da auga, foise aproximando ó regueiro. De súpeto, un silencio absoluto paralizouno. Daquela, retornou o son. Se proseguía a marcha, cesaba. Botouse a correr tropezando contra todo, ata que alguén o agarrou pola chaqueta desde atrás. O medo impediulle xirar a cabeza. Non puido soltarse. Quixo berrar, pero perdera a fala.

Non soubo canto tempo estivo allí nin como chegou á casa. A chaqueta nunca máis apareceu. A súa voz, tampouco.

(Imaxe baixada de internet)

La arrogancia de sus quince años era su única compañía. Cuando la espesura del bosque ocultó la luna menguante, perdió el rumbo. Guiado por el ruido del agua, se fue aproximando al regato. De repente, un silencio absoluto lo paralizó. Entonces, retornó el sonido. Si reanudaba la marcha, cesaba. Empezó a correr a trompicones; hasta que alguien lo agarró por la chaqueta desde atrás. El miedo le impidió girar la cabeza. No pudo soltarse. Quiso gritar,  pero había perdido el habla. 

No supo cuánto tiempo estuvo allí ni cómo llegó a casa. La chaqueta nunca más apareció. Su voz, tampoco.


23 feb 2015

GRIS RAPOSO / GRIS ZORRO


Setembro avanza veloz; as primeiras follas arremuiñadas á súa porta presaxian un outono revolto. O marido empeñouse en que as tres fillas pasen este curso nun internado londiniense. Para perfeccionar o inglés, disque. Ela sabe que ese non é o motivo, senón unha simple coartada. O martes pasado cando, indisposta, non asistiu á sesión habitual de Pilates, descubriu no xesto contrariado do seu esposo o que debía ter visto hai tempo. Pero non se atreve a impedir o desterro das nenas por medo a que el sospeite que foi descuberto.



(Imaxe baixada de internet)
Septiembre avanza veloz; las primeras hojas arremolinadas a su puerta  presagian un otoño revuelto. El marido se ha empeñado en que las tres hijas pasen este curso en un internado londinense. Para perfeccionar el inglés, dice. Ella sabe que ese no es el motivo, sino una simple coartada. El martes pasado cuando, indispuesta, no asistió a la sesión habitual de Pilates, descubrió en el gesto contrariado de su esposo lo que debía haber visto hace tiempo. Pero no se atreve a impedir el destierro de las niñas por miedo a que él sospeche que ha siso descubierto.


                                                                                               Para LA COPA DEL MICRORRELATO de ENTC                                                                                                                                                                                                                                                                                      

18 feb 2015

EN DEFENSA PROPIA


                             (Imaxe baixada de internet)
Antes de ir entregarse, pegou unha nota na porta do cuarto: “Fillos, non entredes”. Quedaran a durmir na súa casa despois dunha celebración familiar na que todos comeran e beberan máis da conta. A situación era insostible: pasaba as noites de paseo á neveira ou tragando teletenda. Despois estaba aparvada todo o día; despistes surrealistas e cabezadas a destempo producían burlas xocosas de todo o mundo; incluso do propio verdugo, que non recoñecía a súa culpa. Ansiolíticos, somníferos e tapóns de materiais diversos había moito tempo que non conseguían enmascarar os tremebundos ronquidos do seu marido.




Antes de ir a entregarse, pegó una nota en la puerta del dormitorio: “Hijos, no entréis”. Pernoctaban en su casa después de una celebración familiar en la que todos habían comido y bebido en exceso. La situación era insostenible: se pasaba las noches de paseo a la nevera o tragando teletienda. Luego estaba atontada todo el día; despistes surrealistas y cabezadas a destiempo producían burlas jocosas de todo el mundo; incluso del propio verdugo, que no reconocía su culpa. Ansiolíticos, somníferos y tapones de materiales diversos hacía mucho tiempo que no conseguían enmascarar los tremebundos ronquidos de su marido. 





ATERRAXE FORZOSA / ATERRIZAJE FORZOSO


(Imaxe baixada de internet)




Sobrevoaba unha cidade marabillosa con casas de cristal e coches voadores. Os berros de seus pais fixérona volver ó cuarto revolto.









Sobrevolaba una ciudad maravillosa con casas de cristal y coches voladores. Los gritos de sus padres la hicieron volver al cuarto revuelto.



11 feb 2015

XEO PARA DÚAS / HIELO PARA DOS


A sarabia aterrorizábaa. Moderou a velocidade e concentrouse ó máximo. Pasada a primeira curva, un coche volteado na cuneta fíxoa frear instintivamente e custoulle controlar o vehículo. Aínda que se puxo moi nerviosa, tivo a serenidade suficiente para deterse e chamar a emerxencias. Despois, tremendo de medo, achegouse ó auto sinistrado para intentar socorrer ós posibles feridos. Por unha ventá rompida, meteu a cabeza. Non puido ver nada, pero o ulido que percibiu produciulle calafríos: era o perfume que lle regalara á súa filla por Reis. Despois de berrar, perdeu o sentido.




(Imaxe baixada de internet)
El granizo la aterrorizaba. Moderó la velocidad y se concentró al máximo. Rebasada la primera curva, un coche volcado en la cuneta le hizo frenar instintivamente y le costó controlar el vehículo. Aunque se puso muy nerviosa, tuvo la entereza suficiente para detenerse y llamar a emergencias. Luego, temblando de miedo, se acercó al auto siniestrado para intentar socorrer a los posibles heridos. Por una ventanilla rota introdujo la cabeza. No pudo ver nada, pero el olor que percibió le produjo escalofríos: era el del perfume que le había regalado a su hija por Reyes. Después de gritar, se desmayó.


Para LA COPA DEL MICRORRELATO de ENTC



5 feb 2015

PANTEÓN


As flores tapan
a lápida de pedra.
Por pouco tempo.
Axiña pudrirán
para que o gris persista.


(Imaxe baixada de internet)




Las flores tapan
la lápida de piedra.
Por poco tiempo.
Pronto se pudrirán
para que el gris perviva.






4 feb 2015

A VER.... / A VER SI CUELA…


Dúas guedellas descoidadas ameazan con probar o café con leite. Non sería a primeira vez. Cunha man retíraas da cara; a outra precísaa para apoiar a testa: ¡Imposible! Coma cada mañá, baleirou a cunca no vertedeiro e eliminou o rastro abrindo a billa para que a compañeira de apartamento non lle botara o consabido sermón. As últimas palabras de súa nai martelábanlle na cabeza, cada día con máis forza: “Non sexas parva, faime caso, leva uns poucos”. Xa ían alá dúas semanas de Erasmus sen conseguir almorzar unha soa vez. Por orgullo non pedira papas á familia, pero de hoxe non pasaba. Cando seus pais a chamasen e lle preguntasen se precisaba algo, íalles suxerir que, se querían, podíanlle enviar unhas caixas de Sobaos Pasiegos. Para agasallar ós seus novos compañeiros e presumir así da súa Cantabria querida...

(Imaxe baixada de internet)



Dos guedejas descuidadas amenazaban con probar el café con leche. No sería la primera vez. Con una mano las retiró de la cara; la otra la necesitaba para apoyar la frente. ¡Imposible! Como cada mañana, vació la taza en el fregadero y eliminó el rastro abriendo el grifo para que su compañera de apartamento no le echara el consabido sermón. Las últimas palabras de su madre le martillaban la cabeza, cada día con más fuerza: “No seas tonta, hazme caso, llévate unos pocos”. Ya iban allá dos semanas de Erasmus sin haber conseguido desayunar una sola vez. Por orgullo no había pedido papas a su familia, pero de hoy no pasaba. Cuando sus padres la llamaran y le preguntaran si necesitaba algo, les iba a sugerir que, si querían, le podían enviar unas cajas de Sobaos Pasiegos. Para regalar a sus nuevos compañeros y presumir así de su Cantabria querida…

Para o concurso A QUÉ SABE CANTABRIA