31 jul 2014

HAI BÁGOAS E BÁGOAS / HAY LÁGRIMAS Y LÁGRIMAS


A cara do cativo, sentado no chan, era un poema de bágoas e mocos. Algúns transeúntes intentaban consolalo, pero non atendía a ninguén. De súpeto, deixou de saloucar e comezou a sacarlle brillo a un zapato coas mangas esfiañadas do xersei; unhas pingas caídas desde o nariz molláranllo. A irmá maior, preocupada, permanecía ó seu carón, e aproveitou a pausa para preguntarlle unha vez máis polo motivo de tan repentino desgusto. Ó fin confesoulle entre suspiros que, ó camiñar, sen querer, manchara por debaixo os seus primeiros zapatiños novos. A rapaza mirou as súas chanclas rompidas e, en silencio, empezou a chorar tamén.



(Imaxe baixada de internet)
La cara del pequeño, sentado en el suelo, era un poema de lágrimas y mocos. Algunos transeúntes intentaban consolarlo, pero no atendía a nadie. De repente, dejó de sollozar y comenzó a sacarle brillo a un zapato con las mangas deshilachadas del jersey; unas gotas caídas desde la nariz se lo habían mojado. La hermana mayor, preocupada, permanecía a su lado, y aprovechó la pausa para preguntarle una vez más por el motivo de tan repentino disgusto. Al fin le confesó entre suspiros que, al caminar, sin querer, había manchado por debajo sus primeros zapatitos nuevos. La niña miró sus chanclas rotas y, en silencio, empezó a llorar también.



No hay comentarios:

Publicar un comentario