POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

28 may 2013

¡PUTA CABEZA!



Océano infinito
de Castela en maio.
Trigos en movemento
que a brisa ondula.
Entre verdes diversos,
mapoulas coloradas
e retrincos de marrón
que a terra avalan.

A vista non alcanza,
a emoción esperta.

No alto, a inmensidade,
cúpula contundente,
escala de grises perla.
Cúmulos caprichosos
sobre fondo azul brillante
barutan un sol disperso
que, sen molestar,
está, inunda, domina.

A vista non alcanza,
a emoción desborda.

Adoro este universo
inda que próximo, alleo.
Levito, revivo, comparo,
síntome punto ínfimo
en pintura naif xigante.
Podería estar no ceo
se a dor non me espetase
a espiña da realidade.

A vista non alcanza,
a emoción magoa.

¡Maldita migraña fiel
que nin a Deus respecta!
Engulo un triste analxésico
e deixo pechar os ollos,
axiña me tocará
a quenda de conducir.
Cando remate a viaxe
terei que lembrar en verso
esta paisaxe.





Océano infinito
de Castilla en mayo.
Trigos en movimiento
que la brisa ondula.
Entre verdes diversos,
amapolas coloradas
y retales de marrón
que la tierra avalan.

La vista no alcanza,
la emoción despierta.

Arriba, la inmensidad,
cúpula contundente,
escala de grises perla.
Cúmulos caprichosos
sobre fondo azul brillante
tamizan un sol disperso
que, sin molestar,
está, inunda, domina.

La vista no alcanza,
la emoción desborda.

Adoro este universo
aunque próximo, ajeno.
Levito, revivo, comparo,
me siento punto ínfimo
en pintura naif gigante.
Podría estar en el cielo
si el dolor no me clavase
la espina de la realidad.

La vista no alcanza,
la emoción lastima.

¡Maldita migraña fiel
que ni a Dios respeta!
Engullo un triste analgésico
y dejo cerrar los ojos,
enseguida me tocará
el turno de conducir.
Cuando termine el viaje
tendré que recordar en verso
este paisaje.


17 may 2013

A SUBSTITUTA / LA SUSTITUTA



(Imaxe baixada de internet. Editada.)


É cedo. Esperto cos aloumiños e as suaves trabadas do meu marido no lombo. Dou a volta e arrepíaseme o corpo: ¡unha rata ocupa o seu lugar!







Es temprano. Despierto con las caricias y los delicados mordiscos de mi marido en la espalada. Me doy la vuelta y quedo horrorizada: ¡una rata ocupa su lugar!


12 may 2013

FALLO FÍSICO



Con exactitude científica, ó introducirme na bañeira chea de todo, vertín no chan un volume de auga idéntico ó do meu espléndido corpo, descontando a cabeza, que tiven a precaución de deixar fóra. E dispúxenme a esperar acontecementos. Segundo as miñas previsións, o líquido elemento tardaría 720 segundos en chegar ó piso inferior. María subiría inmediatamente para avisarme; ó abrirlle a porta, caeríame a toalla sen querer, pediríalle desculpas… Pero houbo un erro de cálculo: nos meus libros de física non viña que as veciñas guapas acostuman ter noivo atlético e resolutivo.


(Imaxe baixada de internet)


Con exactitud científica, al introducirme en la bañera completamente llena, desplacé al suelo un volumen de agua idéntico al de mi espléndido cuerpo, descontando la cabeza, que tuve la precaución de dejar fuera. Y me dispuse a esperar acontecimientos. Según mis previsiones, el líquido elemento tardaría 720 segundos en llegar al piso inferior. María subiría inmediatamente a avisarme; al abrirle la puerta, se me caería la toalla sin querer; le pediría disculpas… Pero hubo un error de cálculo: en mis libros de física no venía que las vecinas guapas suelen tener novio atlético y resolutivo.


8 may 2013

ACABOUSE / SE ACABÓ



Hoxe é un día triste, coma cando suspendes o exame de conducir ou che baixan o soldo. Non irás ó psicólogo por vergoña, porque dificilmente lle poderías explicar  o que che pasa. Tampouco llo poderás contar a ninguén, porque non resistirías os comentarios graciosos que provoquen as túas lamentacións. Terás que ir ó traballo e finxir que non che pasa nada; ou mentir… dicindo que che morreu o gato, se non podes evitar que che caia algunha bágoa. Hoxe estás de loito, porque sacaches do conxelador a última bolsiña de cogomelos que quedaba da túa colleita do outono.





Hoy es un día triste, como cuando suspendes el examen de conducir  o te bajan el sueldo. No irás al psicólogo por vergüenza, porque difícilmente le podrías explicar lo que te pasa. Tampoco se lo podrás contar a nadie, porque no resistirías los comentarios jocosos que provoquen tus lamentaciones. Tendrás que ir al trabajo y fingir que no te pasa nada; o mentir… diciendo que se te ha muerto el gato, si no puedes evitar que te caiga alguna lágrima. Hoy estás de luto, porque has sacado del congelador la última bolsita de setas que quedaba de tu cosecha otoñal.  


4 may 2013

GATA MICHA




Micha morreu.
Na estrada queda o sangue
que non limpei.





Micha murió.
La calle tiene sangre
que no limpié.