POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

28 nov 2012

LARPEIRADA / DULCE



Masa de pan,
tona sen dor e azucre:
bola de nata.
Un pantrigo explosivo
(Imaxe baixada de internet)
que mata a gula a bicos.






Masa de pan
con manteca y azúcar:
torta de nata.
Pan de trigo explosivo,
mata la gula a besos.


23 nov 2012

POR NECESIDADE / POR NECESIDAD




(Imaxe baixada de internet)

Tivo que suicidarse para demostrar que sufría.



Tuvo que suicidarse para demostrar que sufría.


                                                                

18 nov 2012

DESENCONTRO ESPACIAL / DESENCUENTRO ESPACIAL



A última vez que se despediu de Marte, pareceulle ver nos poligonais olliños da súa marciana favorita un brillo esmeralda diferente; humidade, se cadra. Sabía que ese sería a última viaxe, a misión no planeta vermello rematara. Pero, desde o seu regreso á estación espacial, non deixou de pensar nela. Cando se viu incapaz de esquecela, loitou sen tregua contra a crise e os poderes públicos ata conseguir unha nova expedición; nesta ocasión, a Xúpiter. Teno todo programado: a nave sufrirá unha avaría ficticia e terá que facer unha amartizaxe de emerxencia no deserto ferruxinoso que tan ben coñece: ¡Miña xoia! Ignora que a rapaza dos ollos esmeralda, desesperada por non obter resposta ó seus incontables intentos de comunicación telepática, mudouse de hemisferio na procura dunha situación cósmica favorable que lle permita o imposible.


(Imaxe baixada de internet)

La última vez que se despidió de Marte, le pareció ver en los poligonales ojitos de su marciana favorita un brillo esmeralda diferente; humedad, tal vez. Sabía que ese sería su último viaje, la misión en el planeta rojo había finalizado. Pero, desde su regreso a la estación espacial, no dejó de pensar en ella. Cuando se vio incapaz de olvidarla, luchó sin tregua contra la crisis y los poderes públicos hasta conseguir una nueva expedición; en esta ocasión, a Júpiter. Lo tiene todo programado: la nave sufrirá un percance ficticio y tendrá que hacer un amartizaje de emergencia en el desierto ferruginoso que tan bien conoce. ¡Pobre! Ignora que la chica de los ojos esmeralda, desesperada por no obtener respuesta a sus incontables intentos de comunicación telepática, se ha mudado de hemisferio en busca de una situación cósmica favorable que le permita lo imposible.


13 nov 2012

MOITA GATA / MUCHA GATA / A LOTTA KITTY





Mica non fala
porque non lle dá a gana.
Pero vai ó váter.





Mica no habla
porque no le da la gana.
Pero va al váter.





Mica doens't speak, 
because she won't,
but goes to the toilet.



12 nov 2012

FANTASMAS


(Imaxe baixada de internet)
Os fantasmas sempre volven.
Pensas que os tes atrapados,
pechados nun caixón.
Esqueces que teñen a chave,
que poden saír se queren.
Cando os ves, non das creto,
porque veñen camuflados,
disfrazados con traxe novo.
Sempre acaban dando a cara.
Pero é  tarde:
xa te invadiron,
xa non podes facer nada;
só enchoupalos con bágoas
e agardar que retornen,
polo seu pé,
ó caixón do que saíron.
Volverán.
Sabes ben que volverán.



Los fantasmas siempre vuelven.
Piensas que están atrapados,
(Imaxe baixada de internet)
encerrados a cal y canto.
Olvidas que tienen la llave,
que pueden salir si quieren.
Cuando los ves, te sorprendes,
porque vienen camuflados,
disfrazados con traje nuevo.
Acaban por dar la cara.
Pero es tarde:
ya te han invadido,
ya no puedes hacer nada;
sólo empaparlos con lágrimas
y esperar que retornen,
por su propio pie,
al cajón del que han salido.
Volverán.
Sabes bien que volverán.




2 nov 2012

PLACEBO



(A. Phalloides. Imaxe baixada de internet)
Chegou a xeada e, con ela, o final das escapadas ó monte. Xa sabe, por outros anos, en que orde se presentarán os síntomas: ansiedade, apatía, depresión… Tamén coñece a menciña: doses altas de fotografía micolóxica a toda cor. Primeiro, cada doce horas; despois, cada vez máis espazadas. Pero, sobre todo, halle axudar a seguridade do antídoto que garda no conxelador, por se acaso, entre boletus variados e lactarius deliciosus: unha fermosa amanita phalloides, en anacos, etiquetada en clave, lista para unha eventual recaída. Se soubese que a súa parella lla substitúe cada outono por unha citrina…




A. Citrina
Llegaron las heladas y, con ellas, el final de las escapadas al monte. Ya sabe, por otros años, en que orden se presentarán los síntomas: ansiedad, tristeza, apatía, depresión…También conoce la medicina: dosis altas de fotografía micológica a todo color. Al principio, cada doce horas; después, cada vez más espaciadas. Pero, sobre todo, le ayuda la seguridad del antídoto que guarda en el congelador, por si las moscas, entre boletus variados y lactarios deliciosus: una hermosa amanita phalloides troceada, etiquetada en clave, lista para una eventual recaída. Si supiera que su pareja la sustituye cada otoño por una citrina…

(Seleccionado e publicado no  Segundo Certamen MICO MICRO RELATOS SAN JORGE)