POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

30 jul 2012

FERVENZA / CASCADA


Un mundo de auga
cae a cachón na fraga.
Música e verde.


Non todo é verde:
o  río vertical
regala prata.





Un mundo de agua
cae en cascada al bosque.
Música y verde.



No todo es verde:
el río vertical
regala plata.

22 jul 2012

¡MONTAÑA, POR FAVOR!



(Imaxe baixada de internet)
Coma sempre, despois do baño, tombeime ó sol, intentado, inutilmente, relaxarme. Aquela tarde fatídica o meu verdugo era un rapaz maleducado que disparaba unha odiosa pelota. En varias ocasións, estrelouse contra o meu costado esquerdo. Farta de cuspir areas e tragar bilirrubina, argallei un plan. Aproveitando o gran tamaño da toalla, ocupei só a metade e repreguei o cacho sobrante xunto ó brazo dereito. Con sixilo de ladrón, a miña man destra escavou un burato amplo dabondo. A primeira vez que a bóla  volveu a min, rapidamente dirixina ó foxo, estendín a toalla para ocultala e vireime sobre ela, desaparecendo debaixo do meu ventre como se a tragase a terra. O barullo que armaron nai e fillo buscando o balón prolongouse varias horas. Por razóns obvias, eu non podía erguerme. Aquela noite, tiven que acudir a urxencias con síntomas de insolación. ¡Nunca máis! 




Como siempre, después del baño me tumbé al sol, intentando, inútilmente, relajarme. Aquella tarde fatídica mi verdugo era un chaval maleducado que disparaba una odiosa pelota. En varias ocasiones, se estrelló contra mi costado izquierdo. Harta de escupir arenas y tragar bilirrubina, urdí un plan. Aprovechando el gran tamaño de la toalla, ocupé solo la mitad y replegué el trozo sobrante junto al brazo derecho. Con sigilo de ladrón, mi mano diestra excavó un agujero lo suficientemente amplio. La primera vez que la bola volvió a mí, rápidamente la dirigí al hoyo, extendí la toalla para ocultarla y me giré sobre ella, desapareciendo bajo mi vientre como si se la tragara la tierra. El revuelo que montaron madre e hijo buscando el balón se prolongó varias horas. Por razones obvias, yo no podía levantarme. Aquella noche, tuve que acudir a urgencias con síntomas de insolación. ¡Nunca más!

17 jul 2012

LOLA G. B.

Pito serodio.
O quinto xa era mozo 
e chegou de sexta
para sorpresa de súa nai
e sorte de todos.
Estaba escrito: 
faltaba un puntal na casa
e chegou con ela.
Mamou miseria de aldea rica,
como era antes, 
(Imaxe baixada de internet)
fartura de pan e fame de todo
o que non se come.
Criouse, ¡que remedio! 
Forte, escrava, sufrida e tenra.
Muller completa, ata enfermeira.
Sabia sen títulos, non os precisa.
Cantaba ó alto alindando as vacas;
mais cambiou cantares
por melodía de tractor espurio
sen grandes traumas.
Casou por gusto e por tradición.
E retoñou, brotando dela
dúas flores belas que a renovan.
Regou con bágoas un dos retoños
que así medrou.
Tamén ela medra
bebendo tragos de vida nova,
sempre coa raíz na terra
e xenerosidade a feixes.
Debe saber o mundo
canto lle debe. ¡Xa era hora!



(Imaxe baixada de internet)
Cría tardía.
El quinto ya era mozo 
y llegó de sexta
para sorpresa de su madre
y suerte de todos.
Estaba escrito: 
faltaba un puntal en casa
y llegó con ella.
Mamó miseria de aldea rica,
como era antes,
hartura de pan y hambre de todo
lo que no se come.
Se crió, ¡qué remedio!
Fuerte, esclava, sufrida y tierna.
Mujer completa, hasta enfermera.
Sabia sin títulos, no los precisa.
Cantaba alto apacentando vacas;
mas cambió cantares
por melodía de tractor espurio
sin grandes traumas.
Casó por gusto y por tradición.
Y retoñó, brotando de ella
dos flores bellas que la renuevan.
Regó con lágrimas su primer retoño
que así creció.
También ella crece
bebiendo sorbos de vida nueva 
siempre con la raíz en tierra
y generosidad al viento.
Debe saber el mundo 
cuánto le debe. ¡Es el momento!


15 jul 2012

AS CATEDRAIS / LA CATEDRALES


O mar retírase
dando paso ós turistas
das Catedrais.
Arrepentido, sobe
escorrentando a xente.        





                                




El mar se retira
dando paso a los turistas
de Las Catedrales.
Arrepentido, asciende
ahuyentando la gente.



9 jul 2012

C´EST LA VIE



Hai uns meses que conseguiu a soñada hipoteca de por vida, que lle permitiría independizarse dos coidados asfixiantes da mamá e, sobre todo, dos ronquidos estridentes do pai. Levaba anos soportando as bromas que as súas olleiras e bocexos provocaban cada mañá entre os compañeiros de traballo. Agora, a situación cambiou. Vive só, como anhelaba; come ou non come o que lle peta; pon os vaqueiros sen pasarlles o ferro; entra e sae ó seu antollo... ¡Pero segue insomne! Na vivenda contigua, unha familia con cadelo hiperactivo, manteno esperto ata pouco antes de que soe o despertador. Debe madrugar para trasladarse desde o seu  apartamento da periferia ata a oficina na capital, preto da casa dos vellos. E foron en balde as conversas cos veciños, as ameazas e as denuncias, incluso. Ó animal prodúcelle estrés o cambio de hábitos, disque...

(Imaxe baixada de internet)
Hoxe tomou unha drástica decisión: pasar a mellor vida. Pero antes farase doador de órganos. Quere irse coa sensación de ter feito algo ben neste mundo.






Hace unos meses que consiguió la soñada hipoteca de por vida, que le permitiría independizarse de los cuidados asfixiantes de la mamá y, sobre todo, de los ronquidos estridentes del padre. Llevaba años soportando las bromas que sus ojeras y bostezos provocaban cada mañana entre sus compañeros de trabajo. Ahora, la situación ha cambiado. Vive solo, como anhelaba; come o no come lo que le da la gana; se pone los vaqueros sin planchar; entra y sale a su antojo… ¡Pero sigue insomne! En la vivienda contigua, una familia con perrito hiperactivo lo mantiene despierto hasta poco antes de que suene el despertador. Debe madrugar para trasladarse desde su apartamento de la periferia hasta la oficina en la capital, cerca de la casa de los viejos. Y de nada han valido las conversaciones con los vecinos, las amenazas y las denuncias, incluso. Al animal le produce estrés el cambio de hábitos, dicen…

Hoy ha tomado una drástica decisión: pasar a mejor vida. Pero antes se hará donante de órganos. Quiere irse con la sensación de haber hecho algo bien en este mundo. 



5 jul 2012

EDITIÑO 5


Para aprender a vivir
empreguei cincuenta anos.
Para comprender a morte
inda que volva a nacer
non me chega
con outra vida enteira.



(Imaxe baixada de internet)




Para aprender a vivir
empleé cincuenta años.
Para comprender la muerte
aunque yo vuelva a nacer
no me llega
con otra vida entera.