A mediados de setembro, co angazo da praia que o seu neto pequeno deixou
esquecido e o mango extensible dunha fregona inútil da teletenda, deseñou un
novo prototipo de busca-cogomelos para a campaña próxima. Baleirou o cesto que
levaba uns meses facendo de revisteiro. Afiou a navalla. Localizou a lupa. Limpou
as súas botas impermeables. Repasou libros, apuntamentos e fotografías. Busca a
todas horas información sobre o tempo, que segue seco e sen previsión de
chuvia. ¡Desesperante! Os preparativos e a ansiedade por saír ó monte, fixéronlle
esquecer que leva máis de medio ano en cadeira de rodas irreversible.
A mediados de setiembre, con el rastrillo de playa que su nieto pequeño dejó olvidado y un mango extensible de fregona inútil de teletienda, diseñó un nuevo prototipo de busca-setas para la campaña próxima. Vació el cesto que llevaba unos meses haciendo de revistero. Afiló la navaja. Localizó la lupa. Limpió sus botas impermeables. Repasó libros, apuntes y fotografías. Busca a todas horas información sobre el tiempo, que sigue seco y sin previsión de lluvias. ¡Desesperante! Los preparativos y la ansiedad por salir al monte, le han hecho olvidar que lleva más de medio año en silla de ruedas irreversible.
Cuando algo nos ilusiona tanto se nos olvidan nuestras limitaciones. Es triste.
ResponderEliminarSi, é triste; pero lembra que é só produto da miña fantasía, que funciona mellor en clave macabra.
ResponderEliminarEstando nunha cadeira de rodas, posiblemente o tivese complicado para sair ó monte,pero se a ilusión é moi grande algo inventaría.
ResponderEliminarMoi bo o relato.
Pódeche o amor ó cogomelo... Ja ja ja.
ResponderEliminar