Compartiron a ducha para axudarse, como viñan facendo ultimamente. Perfumáronse, vestiron os mellores traxes e olláronse con tenrura, coma nos seus tempos mozos. Collidos da man, emprenderon aquela viaxe que se prometeran o día do casamento. Sentíanse infinitamente felices.
E así os atoparon: xuntos e con plácidas facianas. Parecía que estaban vivos.
![]() |
(Imaxe baixada de internet)
|
Compartieron la ducha para ayudarse, como venían haciendo últimamente. Se perfumaron, vistieron sus mejores trajes y se miraron con ternura, como en sus tiempos mozos. Cogidos de la mano, emprendieron aquel viaje que se habían prometido el día de la boda. Se sentían infinitamente felices.
Y así los encontraron: juntos y con plácidos semblantes. Parecía que estaban vivos.
(Relato seleccionado para formar parte do libriño titulado CACHITOS DE AMOR, resultado do I Concurso de Microrrelatos Románticos ACEN)
Sería muy hermoso compartir el último viaje con la persona amada, pero no siempre el destino nos da esa oportunidad.
ResponderEliminarLamento disentir, Eutimos. Para que queres facer esa viaxe derradeira se, total, non te vas enterar!!
ResponderEliminarPero me si me enterare de mi soledad si no lo hago, y será muy triste.
ResponderEliminarNoraboa Madoé!!
ResponderEliminarO libriño onde se pode mercar?
Digo, por colaborar un pouco e non ir tanto de "jeta" pola vida...,xa que ti non cobras dereitos de autora, pois iso, eh!?.
Grazas, suaseiras, polos parabéns e pola boa disposición. O libro pódese comprar pedíndoo a unha librería de Valencia. Pero xa che contarei por outra vía.
ResponderEliminar