POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

31 dic 2011

LÚA / LUNA



(Imaxe baixada de internet)


Baila na poza
todas as noites claras  
a lúa chea.




Baila en el charco
todas las noches claras
la luna llena






29 dic 2011

FELICIDADE VIRTUAL / FELICIDAD VIRTUAL


(Imaxe baixada de internet)
O último fillo que quedaba na casa acaba de independizarse. A crise obrigou ó seu marido a aceptar un traballo noutra cidade. Ela, desorientada, non sabe que facer co seu tempo. Segundo van pasando os días, acompáñana o medo, a angustia e ata a depresión. Unha boa amiga, despois de varios intentos malogrados de levala a un especialista, introdúcea en internet. Case sen decatarse, descobre un novo mundo que a vai atrapando, desconectando da realidade. Entre os seus contactos cibernéticos, hai un especial que a comprende mellor ca ninguén, aconséllaa, dálle vida...

Unha mañá érguese cantaruxando aquela coñecida canción de Cecilia e, de súpeto, veo todo claro: ninguén a coñece como o seu home, é el quen lle manda ramiños de violetas camuflados entre conversacións de chat, seguro. ¡Nunca fora tan feliz! E xamais saberá que o benfeitor anónimo que o azar puxo no seu camiño é unha prestixiosa psiquiatra.



El último hijo que quedaba en casa acaba de independizarse. La crisis obligó a su marido a aceptar    un trabajo en otra ciudad. Ella, desorientada, no sabe qué hacer con su tiempo.  Según van pasando los días, la acompañan el miedo, la angustia y hasta la depresión. Una buena amiga, después de varios intentos fallidos de llevarla a un especialista, la introduce en internet. Sin darse apenas cuenta, descubre un nuevo mundo que la va atrapando, desconectando de la  cotidianeidad. Entre sus contactos cibernéticos, hay uno especial que la comprende mejor que nadie, la aconseja, le da vida…


Una mañana se levanta canturreando aquella conocida canción de Cecilia y, de repente, lo ve todo claro: nadie la conoce como su esposo, es él quien le manda ramitos de violetas camuflados entre conversaciones de chat, seguro. ¡Nunca había sido tan feliz! Y jamás sabrá que el benefactor anónimo que el azar puso en su camino es una prestigiosa psiquiatra.

27 dic 2011

VACÍO



(Imaxe baixada de internet)
Fóronse os fillos. ¿E agora que?





Se fueron los hijos. ¿Y ahora qué?



26 dic 2011

MURALLA DE LUGO



(Imaxe baixada de internet)
Cinto romano 
de pedras inmortais
cinguindo Lugo.
Pola fibela vella
fai que fuxe a historia.

Cinto romano
de piedras inmortales
rodean Lugo.
Por la fíbula vieja
finge huir la historia.



22 dic 2011

CHORRADA NAVIDEÑA

O Nadal é friaxe e calor de estufa.
(Imaxe baixada de internet)
É retorno, alegrías e morriña.
É un empacho de agasallos,
aparencia, compromiso, caridade,
parentes, inimigos  e abrazos.
É a mentira camuflada entre sorrisos.
É un virus contaxioso, unha febre,
que pasa, pero volve, sen remedio.
O Nadal é guerra en tregua
para limpar o canón das escopetas.
É o lobo disfrazado de año novo.


                                                     La Navidad es frío y calor de estufa.
                                                     Es retorno, alegrías y nostalgia.
(Imaxe baixada de internet)
Es empacho de regalos,
apariencia, compromiso, caridad,
parientes, enemigos y abrazos.
Es la mentira camuflada entre sonrisas.
Es un virus contagioso, una fiebre,
que pasa, pero vuelve, sin remedio.
La Navidad es guerra en tregua
para limpiar el cañón de la escopeta.
   Es el lobo disfrazado de cordero.


21 dic 2011

SÍNDROME MATERNAL



(Imaxe baixada de internet)

Non elixiu ser nai. Un desgraciado decidiu por ela nun portal. Pero cada sorriso da súa adorada filla vai cambiando o odio polo agradecemento.




No eligió ser madre. Un desgraciado decidió por ella en un portal. Pero cada sonrisa de su adorada hija va cambiando el odio por agradecimiento.




15 dic 2011

O RÍO / EL RÍO



             No mesmo leito
                    un río novo sempre,
                           lambendo verdes.


                                                       Salfire o río
                                                              con húmido murmurio
                                                                     por se algo queda.


O AREAL (acuarela de Carmen López)

                                                                       El mismo lecho.
                                                                Un río nuevo siempre,
                                                          lamiendo verdes


                                      Salpica el río
                               con húmedo rumor
                        por si algo queda.



11 dic 2011

MISTERIO NA BIBLIOTECA / MISTERIO EN LA BIBLIOTECA


O outro día, a mestra levounos á biblioteca do colexio para buscar información sobre a época medieval, os reinos daquel tempo, as guerras e todas esas lerias que tanto lles gustan ós profes. E alí estivemos desde as doce ata as dúas. Mellor dito, estiveron, porque a min pasoume unha cousa...Non sei se vola debería contar...Si, creo que é mellor que o saibades.

(Imaxe baixada de internet)
Resulta que, como o tema non me interesaba moito que digamos, empeceille a botar unha ollada a outros libros que me tiñan mellor pinta (mira que che hai ben libros na biblioteca, nunca me decatara). E chamoume a atención un que na portada non tiña nada, nin título, nin autor, nin tan sequera estaba pintado, era incoloro coma a auga. En realidade, non o vin, tropecei con el. Tanto me impresionou, que non tiven máis remedio ca collelo. Unha forza descoñecida fíxome agachalo debaixo do gabán e pedinlle á mestra para ir ó servizo. Aínda ben non cerrara a porta do váter, o libro saíu disparado do seu escondedoiro e deume tal golpe na cabeza, que perdín o sentido. Pero non foi un desmaio normal. En vez de caer no chan como lle pasa a todo o mundo, empecei a elevarme coma se tivese ás. Non me pesaba o corpo e saín voando por riba da porta. Nun intre, cheguei a unha herbeira cheíña de vacas de todas as formas e cores. O certo é que souben que eran vacas porque mo dixeron elas, que a min parecíanme máis ben  bechos extraterrestres ou algo así.

De alí a un anaco, apareceu un coche tan raro coma as vacas, con forma de rato sen rabo e que, en vez  de rodas, tiña zocos.  Sen consultarme nin nada, colleume e transportoume ata unha casa máis estraña aínda, sen ventás e cunha soa porta, ¡pero no tellado!. Aquela especie de coche fantástico lanzoume e aparecín petando á porta sen máis nin máis. Abriume unha meiga, igualiña cás dos contos, e sen darme explicacións (a verdade é que eu tampouco llas pedín), levoume por unha escaleira abaixo, abaixo... abaixo... abaixo...Nunca se acababa.

Atopoume o conserxe ás nove da noite, tirado no servizo, cheo de fame e de frío. Disque ás dúas da tarde, marcharon todos sen que ninguén se decatara da miña ausencia. Nin o meu mellor amigo. ¡Vaia desilusión! Meus pais, ó ver que non chegaba á casa, preocupados, buscáronme por todos os sitios e ata deron parte da miña desaparición á  Garda Civil.

(Imaxe baixada de internet)
Conteilles o que me pasara e leváronme ó psicólogo. Ninguén me cre. ¡Pero eu xúrovos que é verdade!. E o máis grave é que o maldito libro segue aquí, na escola. Vino onte. Mellor dito, noteino. Pero non vos podo dicir onde. ¡Non me deixa!






El otro día, la profesora nos llevó a la biblioteca del colegio para buscar información sobre la época medieval, los reinos de aquel tiempo, las guerras y todos esos rollos que tanto les gustan a los profes. Y allí estuvimos desde las doce hasta las dos. Mejor dicho, estuvieron, porque a mí me ocurrió una cosa... No sé si os lo debería contar... Sí, creo que es mejor que lo sepáis.

Resulta que, como el tema no me interesaba mucho que digamos, empecé a echarle una ojeada a otros libros que me tenían mejor pinta (mira que hay libros en la biblioteca, nunca me había fijado). Y me llamó la atención uno que en la portada no tenía nada, ni título, ni autor, ni tan siquiera estaba pintado, era incoloro como el agua. En realidad, no lo vi, tropecé con él. Tanto me impresionó, que no tuve más remedio que cogerlo. Una fuerza desconocida me hizo esconderlo debajo del abrigo y le pedí a la maestra para ir al servicio. Nada más cerrar la puerta del váter, el libro salió disparado de su escondrijo y me dio tal golpe en la cabeza, que perdí el conocimiento. Pero no fue un desmayo normal. En vez de caer en el suelo como le pasa a todo el mundo, empecé a elevarme como si tuviera alas. No me pesaba el cuerpo y salí volando por encima de la puerta. En un instante, llegué a un prado abarrotado de vacas de todas las formas y colores. Lo cierto es que supe que eran vacas porque me lo dijeron ellas, que a mi me parecían más bien bichos extraterrestres o algo así.

Al poco tiempo, apareció un coche tan raro como las vacas, con forma de ratón sin rabo y que, en vez de ruedas, tenía zuecos. Sin consultarme ni nada, me cogió y me transportó hasta una casa más extraña aún, sin ventanas y con una sola puerta, ¡pero en el tejado!. Aquella especie de coche fantástico me lanzó y aparecí llamando a la puerta sin más ni más. Me abrió una bruja, igualita a las de los cuentos, y sin darme explicaciones (la verdad, yo tampoco se las pedí), me llevó por una escalera abajo, abajo... abajo... Nunca se acababa.

Me encontró el conserje a las nueve de la noche, tirado en el servicio, muerto de hambre y de frío. Por lo visto, a las dos de la tarde, marcharon todos sin que nadie se percatara de mi ausencia. Ni mi mejor amigo, ¡vaya desilusión! Mis padres, al ver que no llegaba a casa, preocupados, me buscaron por todas partes y hasta dieron parte de mi desaparición a la Guardia Civil.

(Imaxe baixada de internet)
Les conté lo que me había pasado y me llevaron al psicólogo. Nadie me cree. ¡Pero os juro que es verdad! Y lo más grave es que el maldito libro sigue aquí, en la escuela. Lo he visto ayer. Mejor dicho, lo he notado. Pero no os puedo decir dónde. ¡No me deja!

8 dic 2011

MEL AMARGO / MIEL AMARGA

(Imaxe baixada de internet)



Buscou, entre as lembranzas, doce consolo. Pero só atopou sucedáneo feito paradoxo: lúa de mel, a súa primeira viaxe cara á amargura  actual. 






Buscó, entre los recuerdos, dulce consuelo. Pero sólo pudo hallar sucedáneo hecho paradoja: luna de miel, su primer viaje hacia la amargura actual.

3 dic 2011

BRINCABOIS / FALSA ORONJA



Tentas ó demo,
amanita muscaria.
Tan fermosa es…


Só con mirarte
alucino en colores.
Non quero máis.



A satán tientas,
amanita muscaria.
Tan hermosa eres…


Sólo con verte
alucino en colores.
No quiero más.

2 dic 2011

DESPEDIDA ETÍLICA

(Imaxe baixada de internet)
Aí quedas. Co meu corazón na túa copa, embriagado de amor, agardando que os efluvios do teu alcohol o anestesien para deixar de sufrir. ¡Pero en que boa compaña te deixo!: o meu corazón malferido e a túa fiel borracheira. Se algún día espertas do teu pesadelo, devólveme toda a vida que me roubaches. Mentres, espero non ter que emborracharme eu tamén para aprender a vivir sen corazón. Adeus.



Ahí te quedas. Con mi corazón en tu copa, embriagado de amor, esperando que los efluvios de tu alcohol lo anestesien para dejar de sufrir. ¡Pero en que buena compañía te dejo!: mi corazón malherido y tu fiel borrachera. Si algún día  despiertas de tu pesadilla, devuélveme toda la vida que me robaste. Mientras, espero no tener que emborracharme para aprender a vivir sin corazón. Adiós.