POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

27 oct 2011

DESCONSIDERADA


(Imaxe baixada de internet)


Agardábana para comer e aforcouse sen avisar.




La esperaban para comer y se ahorcó sin avisar.


22 oct 2011

MORRIÑA

        
          Xa hai moito tempo que non vou á escola. Non é que  non queira ir, é que non me deixan. Eu degoiro por volver, pero non podo, e iso que vivo preto dela.
         Onte entroume tanta morriña que, cando sentín o balbordo dos rapaces no recreo, boteime fóra e achegueime ó patio. Oía, pero non vía nada. Non sabía se empolicarme no valo ou meter a cabeza por un burato que fixeron os cativos no muro. Tiven medo de que me quedase a cachola entalada, así que empecei a rubir pola parede. Mellor dito, intenteino; pero non o conseguín, claro. Así que tiven que conformarme con arrimar a orella e imaxinar o que pasaba dentro. Ata min chegaban con claridade os berros dun rapaz groseiro e violento. Pareceume que sería Ramón Penedo. Non mellorou nada, o pobre. Menos mal que a maioría son cativos educados, xenerosos e simpáticos. 
        Tan entretida estaba que non me decatei do zumbido dunha abella que libaba  nunhas flores do camiño. Sen querer, molesteina e defendeuse espetándome o seu aguillón nunha man. ¡Que pouco me durou o recreo! Tiven que correr cara á casa para poñerlle remedio á dor. Boteille de todo o que atopei: vinagre, comiños, sal, aceite... Vaia, que adobei a man, pero non debín de atinar cos ingredientes porque me seguiu doendo todo o día, a condenada.
          Aínda non vos dixen o motivo polo que non podo ir á escola, á miña querida escola: porque levo dous anos xubilada.


(Imaxe baixada de internet)
        
          Ya hace mucho tiempo que no voy al colegio. No es que no quiera ir, es que no me dejan. Yo me muero por volver, pero no puedo, y eso que vivo cerquita.
         Ayer me entró tanta nostalgia que, cuando sentí el alboroto de los niños en el recreo, me eché fuera y me acerqué al patio. Oía, pero no veía nada. No sabía si encaramarme a la valla o introducir la cabeza por un agujero que han hecho los chavales en el muro. Tuve miedo de que me quedase la  chola aprisionada , así que empecé a escalar por la pared. Mejor dicho, lo intenté; pero no lo conseguí, claro. Así que tuve que conformarme con arrimar la oreja e imaginar lo que pasaba dentro. Hasta mí llegaban con claridad los gritos de un chico grosero y violento. Pienso que sería Ramón Penedo. No ha mejorado nada, el pobre. Menos mal que la mayoría son niños educados, generosos y simpáticos.
          Tan entretenida estaba que no me di cuenta del zumbido de una abeja que libaba en unas flores del camino. Sin querer, la molesté y se defendió clavándome su aguijón en una mano. ¡Qué poco me duró el recreo! Tuve que correr a casa para ponerle remedio al dolor. Le eché de todo lo que encontré: vinagre, cominos, sal, aceite ... Vaya, que adobé la mano, pero no debí de atinar con los ingredientes porque me siguió doliendo todo el día, la condenada.
          Todavía no os he dicho el motivo por el que no puedo ir a la escuela, a mi querida escuela: porque llevo dos años jubilada.

17 oct 2011

DIFERENZAS / DIFERENCIAS

(Imaxe baixada de internet)

Chuvia de estrelas 
as bágoas doridas
do neno amado.
Noite escura o sorriso
nos ollos secos do orfo.




(Imaxe baixada de internet)


Lluvia de estrellas
el llanto dolorido
del niño amado.
Noche oscura la risa
en ojos secos de huérfano.

12 oct 2011

UN MÁIS UN NON SON DOUS/ UNO MÁS UNO NO SON DOS

Non sei se te amo ou me queres;
se me adoras ou te aprecio.
Tampouco sei se me atraes;
ou se aínda me desexas.

Pero sabes
que se te vas, non respiro;
que se penso, penso en ti;
que nacín cando chegaches
e morro cando me faltas.

E sabemos
que nos mantemos unidos
co fío da liberdade.
Que por vías paralelas
camiñamos abrazados.



(Imaxe baixada de internet)
No sé si te amo o me quieres;
si me adoras o te aprecio.
Tampoco sé si me atraes;
o si tú aún me deseas.

Pero sabes
que si te vas, no respiro;
que si pienso, pienso en ti;
que nací cuando llegaste
y muero cuando me faltas.

Y sabemos
que perduramos unidos
con hilos de libertad.
Que por vías paralelas
caminamos abrazados.

8 oct 2011

¡POR FIN!



"El anciano" de Jorge Tello (internet)


Dedicou a súa vida a buscar felicidade e non a atopou. Pero non se rende: espera, ilusionado, a ventura da morte.




Dedicó su vida a buscar la felicidad y no la halló. Pero no se rinde: espera, ilusionado, la dicha de la muerte.

3 oct 2011

TRONADA



(Imaxe baixada de internet)
Antes do trono
o lóstrego fugaz:
clímax de nube. 




Antes del trueno
relámpago fugaz:
clímax de nube.