POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

29 jun 2011

SECA

(Imaxe baixada de internet)
         
Árida estou,
coma terra soñando
co seu barbeito.


Árida estoy,
como tierra soñando 
con su barbecho.

24 jun 2011

REXIAS ASPIRACIÓNS / REGIAS ASPIRACIONES

       O primeiro en chegar será o meu home. Cando descubra o cadáver, quererá morrer tamén. Marcará o cento doce nun desesperado intento de salvar a súa conciencia. Mentirá ós fillos para que veñan sen présas. Por fin, saberán se me querían. Invadirán a  casa – que nunca deixei tan limpa – policías, familiares, amigos, inimigos e curiosos. Buscarán, sen éxito, a miña carta de despedida. E ninguén, nin o forense, descubrirá a razón verdadeira: que quixen ser reina por un día.
       ¡Como sinto non poder vivilo!

(Imaxe baixada de internet)

          El primero en llegar será mi marido. Cuando descubra el cadáver, querrá morirse también. Marcará el ciento doce en un desesperado intento de salvar su conciencia. Mentirá a los hijos para que vengan sin prisas. Por fin, sabrán si me querían. Invadirán la casa – que nunca dejé tan limpia – policías, familiares, amigos, enemigos y curiosos. Buscarán, sin éxito, mi carta de despedida. Y nadie, ni el forense, descubrirá la razón verdadera: que quise ser reina por un día.
          ¡Cómo me gustaría poder vivirlo!  

19 jun 2011

DESESPERO


(Imaxe baixada de internet)



Estoute agardando. Pasan os anos e non chegas. ¿Será que ti tamén me esperas?





Te estoy esperando. Pasan los años y no llegas. ¿Será que tú también me esperas?

14 jun 2011

DÍA E NOITE / DÍA Y NOCHE

                                                                                                                                                 
De internet.- Casa de Marcial Valladares (Vilancosta)

O día dorme.
Para que a noite negra
poida xogar.



A noite esperta.
Para que o día, canso,
poida durmir.




El día duerme.
Porque la noche negra
quiere jugar.

La noche vela.
Porque el día cansado
quiere dormir.

9 jun 2011

EU SEI ONDE NACE O VENTO /YO SÉ DÓNDE NACE EL VIENTO

Camiño do meu destino,
alá polo oitenta e tres,
oín dicir:
“Para chegar a Cariño
hai que pasar pola Pedra”.
E con fachenda de mestra
eu pilleino ó pé da letra.
E pasei. Pasei tres anos
vivindo alí.
E  pasei bastante frío
coidando parvuliños
na pobre escola vella
un curso enteiro.
Pero ninguén me dixera
que tería que pasar
outros dous cursos máis
nun Lavadeiro…
E tampouco me advertiran
que en Cariño nace o vento
e o Sol xoga ás agachadas
perdendo o tempo.
E aquel  vento arrastroume
ata ben lonxe,
deixando amigos novos
que xa son vellos amigos.
Amigos que fan de ponte
pola que volvo sempre.
E tamén hoxe.


Camino de mi destino,
allá en el ochenta y tres,
oí decir:
“Para llegar a Cariño
hay que pasar por la Piedra”.
Con orgullo de maestra
lo cogí al pie de la letra.
Y pasé. Pasé tres años
viviendo allí.
Y pasé bastante frío
cuidando parvulitos
en una pobre escuela vieja
un curso entero.
Pero nadie había dicho
que tendría que pasar
otros dos cursos más
de Lavadero...
Y tampoco me advirtieron
que en Cariño nace el viento
y el Sol juega al escondite
perdiendo el tiempo.
Aquel viento me arrastró
hasta muy lejos,
dejando amigos nuevos
que ya son viejos amigos.
Amigos que hacen puente
por el que vuelvo siempre.
Y tambien hoy.

4 jun 2011

Á DERIVA / A LA DERIVA

                                                                                           
Deixou atrás país, choza e familia. Por equipaxe, un triste fardo acugulado de pobreza e esperanza. Os aforros que non tiña empregounos naquel pasaxe ó infinito, que un compatriota preeiro lle pintou de cores. Agora, perdido no océano, exhausto e queimado, rodeado de corpos deshidratados e moribundos, apenas lle quedan forzas para ver a realidade. Só un desexo: que a tortura remate canto antes. Reza. Ignora que xa  queda pouco para o final. Os deuses cambiáronlle unha vida miserable polo luxo dunha morte anónima no fondo do mar.















Dejó atrás país, choza y familia. Por equipaje, un triste fardo cargado de pobreza y esperanza. Los ahorros que no tenía los empeñó en aquel pasaje al  infinito, que un compatriota carroñero le pintó de colores. Ahora, perdido en el océano, quemado y exhausto, rodeado de cuerpos deshidratados y moribundos, apenas le quedan fuerzas para ver la realidad. Sólo un deseo: que la tortura se acabe cuanto antes. Reza. Ignora que ya queda poco para el final. Los dioses le han cambiado una vida miserable por el lujo de una muerte anónima en el fondo del mar.
                                                                         

3 jun 2011

MAPOULA


No trigo verde
moitas mapoulas viven
coma princesas.

Sempre me sinto
coma trigo vermello,
mapoula verde.


(Imaxe baixada de internet)

En trigo verde
las amapolas viven
como princesas.


Siempre me siento
como trigo rojo,
amapola verde.