No mesmo leito
un río novo sempre,
lambendo verdes.
Salfire o río
con húmido murmurio
por se algo queda.
 |
| O AREAL (acuarela de Carmen López) |
El mismo lecho.
Un río nuevo siempre,
lamiendo verdes
Salpica el río
con húmedo rumor
por si algo queda.
Como sabes enmeigar!!!
ResponderEliminarUnha combinación en verde, rozando a perfección.
¡Coida ese catarro, Suaseiras! ¿Non terás febre? :-)
ResponderEliminar¿E que me dis da imaxe? ¿Non a recoñeces?
¡Que hermosa es la metáfora del río!, siempre cambiante y siempre nuevo, como la vida misma. Gracias por incluir mi acuarela.
ResponderEliminarGrazas a ti por regalarma.
ResponderEliminarPreciosa esa acuarela! Suave como o poema.
ResponderEliminarPara combinar coas túas palabras...
ResponderEliminarLambendo verdes!! Eu inclínome pola personificación. Imaxino á larpeira lingua aproveitando todo o zume de clorofila.
ResponderEliminarFinísima acuarela.
Si, finísima acuarela. Se picades sobre a imaxe e a vedes en grande, aínda luce mellor ¿Pero non hai ninguén que note algo máis...? A ver, Carnota, Suaseiras, un esforciño. Non terei que preguntarlle a J.M. do Agro...
ResponderEliminarRefíreste ao mellor que é unha foto do Ulla pintada por Eutimos?
ResponderEliminarOla, BIBLIO. ¿Es un/unha novo/a comentarista ou foi un lapsus de quen eu penso?
ResponderEliminarSi, referíame a que é unha zona do río Ulla moi coñecida por algúns ou algunhas das que andamos por aquí.
Si, un lapsus. ¡Que cousas!
ResponderEliminarJa ja ja. ¿Que sería, o subconsciente ou o inconsciente? :-)
ResponderEliminar