 |
| (Imaxe baixada de internet) |
Buscou, entre as lembranzas, doce consolo. Pero só atopou sucedáneo feito paradoxo: lúa de mel, a súa primeira viaxe cara á amargura actual.
Buscó, entre los recuerdos, dulce consuelo. Pero sólo pudo hallar sucedáneo hecho paradoja: luna de miel, su primer viaje hacia la amargura actual.
De nuevo un hiperbreve sobre el desamor, bien dice el clásico "luna de miel/luna de hiel".
ResponderEliminarNunca entenderei como se pode seguir vivindo nunha amargura tal, nin buscar consolo entre as lembranzas para só atopar unha lúa de mel-hiel!
ResponderEliminarQue é o que impide fuxir, voar, escapar?
Cabreáme a pasividade, o non reaccionar, o apalancar...
Que guerreira vés!!! :-) Pois anque non estou de acordo con esa actitude, por suposto, eu si creo que a dou entendido. Para escribir cousas que non vives nin de cerca, hai que poñerse na pel do outro, non hai outra maneira.
ResponderEliminarTemos un dito por aí que di:se non che gusta o que tes cambio, si non o queres cambiar, non te queixes.
ResponderEliminarParece moi doado dicilo....
¡¡¡Exacto!!! Parece moi doado dicilo...
ResponderEliminarCreo que xa podes ir empezando a escribir microrrelatos. :-)
Eu penso que é unha cuestión de física: de forza, de enerxía e de movemento. Para saír dunha situación paralizante é preciso superar a forza da gravidade que nos ancora ao chan. Para isto precisamos unha enerxía "centrífuga", que se cadra non temos.
ResponderEliminarPara xerar esta enerxía precisamos movemento. ¿Cal é a clave, pois? Bailar, bailar, bailar.
Parece unha frivolidade pero non o é tanto. UNS MINUTOS DE REFLEXIÓN.
Parece que che prestaron as uvas!!! Que profunda, que filosófica, que maneira de asoballar...
ResponderEliminarTardas en aparecer, pero cando o fas, das as campanadas. :-)