 |
| (Imaxe baixada de internet) |
Chuvia de estrelas
as bágoas doridas
do neno amado.
Noite escura o sorriso
nos ollos secos do orfo.
 |
| (Imaxe baixada de internet) |
Lluvia de estrellas
el llanto dolorido
del niño amado.
Noche oscura la risa
en ojos secos de huérfano.
Muy lograda la antítesis.
ResponderEliminarPreciosa a imaxe do ollo!!
ResponderEliminarNON HAI DIFERENCIAS NAS BAGOAS....
Non sei, non sei...
ResponderEliminarComo que non sabes?? Que é o que non sabes?
ResponderEliminarO que é, é e punto. E é así este poemiña-poemazo. Poemiña pola brevidade. Poemazo polo sentimento.
Hay diferencias, ¡y tantas!, el huérfano no tiene lágrimas, ¿para qué?, nadie se las enjugará, para el niño bien amado las lágrimas son estrellas y además fugaces.
ResponderEliminarAs bágoas que non se ven, que non saen...Si que son diferentes-
ResponderEliminarPreciosa imaxe e tremendo haiku.
Vaia! Acabo de descubrir que hai Nandinas en Suaseiras.
ResponderEliminarEstou de acordo con Eutimos. Só se chora cando queres impresionar a alguén e o neno orfo nin sequera se plantexa a autocompaixón. ¡¡Que pena non poder expresar a pena!!
¡Pois vaia descubrimento! Nandinas hainas en moitos sitios, ata na miña casa. E ben chulas que son. :-)
ResponderEliminarSó se chora cando queres impresionar alguén!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?
ResponderEliminarO descrubremento dás nandinas a santo de que ven... ai!estas mal, eh!! Carnota.
Ola a todos e a todas.
ResponderEliminarNun comentario meo, Madoé, fixo referencia dél a Rascacheira, chamándome Suaseiras. Supoño que ben por aí o comentario de Carnota.
Non te p i q u e s Suaseiras, que "el que se pica ajos mastica"
Só unha cousiña, nas bágoas non
atopo diferenzas. Peo este haiku,
si consigueo o sentimento que me levou a elas.
Biquiños.
¡Ai que lapsus! Mil perdóns, Nandina. A Suaseiras tamén a teño confundido con Rascacheira. Como estas dúas comentaristas son as mais habituais, váiseme a man (non vou dicir que se me vai a "olla"). ¿E como non me avisaches? Entendo que sería porque andas pouco por aquí e non o viches ata hoxe.
ResponderEliminarAgora mesmo busco o comentario e elimínoo.
Por favor, Madoé, no pasa nada.
ResponderEliminarSí, que ando por aquí con frecuencia, pero me cuesta comentar.
Con tu permiso, me uno al ánimo! de Eutimus.
Un abrazo.
Pois o meu permiso claro que o tes.
ResponderEliminarUnha pregunta un tanto indiscreta: ¿es galega? Como vexo que ás veces usas o galego e outras o castelán...
Eu son máis preguiceira cá ti para escribir en galego. Sí, son galega e vivo como galega e tamén me gusta "maloserá".
ResponderEliminarA familia por parte de meu avó, é mexicana.Outro día, contareiche a historia de meo avó e a de nandina.
Un abrazo.
¡Que interesante! Xa estás tardando...
ResponderEliminar