26 jul 2011

¡INESQUECIBLE! / ¡INOLVIDABLE!



(Imaxe baixada de internet)
          Un 25 de Santiago de 1.980, como cada tarde, o meu adorado e novo marido, colleu o coche e marchou ó ximnasio. O embarazo, un libro e mais eu quedamos tranquilamente na casa. A primeira hora de ausencia foi levadía, pero as seguintes torturáronme sen piedade. Unha sirena de ambulancia ó lonxe confirmoume, por fin, os meus temores. ¿Que facer? Sen coche, nin teléfono, nin veciños…Un único pensamento dominábame: o meniño medraría sen pai.
        Cando volveu, atopoume pálida e sen fala. Derrubeime nos seus brazos e asolagueino de bágoas. Sen voz, os meus ollos berraron: “¡¿Que pasou?!” Un vulgar corte de tráfico fora o meu verdugo.
          Aquela mesma noite o noso fillo petou á porta, quince días antes do previsto.



Un 25 de julio de 1.980, como cada tarde, mi adorado y joven esposo, cogió el coche y se fue al gimnasio. El embarazo, un libro y yo nos quedamos tranquilamente en casa. La primera hora de ausencia fue llevadera, pero las siguientes me torturaron sin piedad. Una sirena de ambulancia a lo lejos me confirmó, por fin, mis temores. ¿Que hacer? Sin coche, ni teléfono, ni vecinos... Un único pensamiento me dominaba: el bebé crecería sin padre.
             (Imaxe baixada de internet)
Cuando regresó, me encontró pálida y sin habla. Me derrumbé en sus brazos y lo inundé de lágrimas. Sin voz, mis ojos gritaron: “¡¿Que ha pasado?!”. Un vulgar corte de tráfico había sido mi verdugo.

Aquella misma noche nuestro hijo llamó a la puerta, quince días antes de lo previsto.

5 comentarios:

  1. ¡Pero qué cruel es la ansiedad!

    ResponderEliminar
  2. suaseiras2/8/11, 1:11

    Sempre foches moi previsora...Por si las moscas!!

    ResponderEliminar
  3. Jajajaja. Tardei en entender a mensaxe. Neste caso, non foi previsión precisamente...

    ResponderEliminar
  4. suaseiras28/8/11, 2:56

    Foi "acojone"...por previsora.

    ResponderEliminar