Escóitame cos teus ollos, mírame desde o corazón,
acaríñame coas palabras e pídeme a Lúa. Terala.
 |
| (Imaxe baixada de internet) |
Escúchame con tus ojos, mírame con el corazón, acaríciame con palabras y pídeme la Luna. La tendrás.
Fai moiiiito tempo,(non tanto) tiña un mozo que cando eu estaba cabreada, sempre me dicía: así... non me deixas ver a lúa.
ResponderEliminarPreciosa a imaxe.
¿Pero ti xa te cabreabas daquela, antes de casar...? ¿E chegaches a casar con aquel mozo tan romántico? :-)
ResponderEliminarHai unha lenda -non recordo agora se é maia, inca... - que di que se miramos a lúa chea os debuxos dos seus cráteres representan un coello porque o deus Quezalcoalt cando vagaba polos ceos morto de fame atopou un coello que lle dixo se quería comer o que el tiña no saco. O deus díxolle que non porque non lle gustaba. E o coello, entristecido e con medo de que o deus morrese de fame, díxolle: -Pois cómeme a min.
ResponderEliminarO deus colleuno no colo e púxoo na lúa para que todos, dende a terra, visemos a súa figura para sempre e recordasemos a súa xenerosidade.
Agora, sempre que a miro nas noites de luar, vexo o pequeno coello que se apiadou dun deus.
Que-bo-ni-to, que-bo-ni-to...
ResponderEliminarVai-te ba-ñár, vai-te ba-ñár...
ResponderEliminar:-)
ResponderEliminarXa me cabreaba daquela, antes, despois é agora....SEMPRE!!
ResponderEliminarPreguntas si casei con aquel mozo tan romántico? Non,non...non casei con él.A romántica era (dixen era)eu, el era moi listo.