 |
| (Imaxe baixada de internet) |
Onte,
pendureime do aire
por sentirme levitando
sobre temores e penas.
Os fíos que me sostiñan,
feitos de sinxelas verbas,
racharon axiña.
Hoxe,
esnafrada e doente,
xazo enterrada en vida
no lodo da realidade.
pendureime do aire
por sentirme levitando
sobre temores e penas.
Os fíos que me sostiñan,
feitos de sinxelas verbas,
racharon axiña.
Hoxe,
esnafrada e doente,
xazo enterrada en vida
no lodo da realidade.
Ayer,
me colgué del aire
por sentirme levitando
sobre temores y penas.
Los hilos que me aguantaban
hechos de simples palabras
se rasgaron pronto.
Hoy,
estrellada y doliente
yazco enterrada en vida
en el fango realidad.
......Un asunto escabroso!!. (tes que mirar eso)
ResponderEliminarTerei... Pero mentres, o que fixen foi conseguir fíos novos e pendurarme outra vez. Ata que os fíos aguanten...
ResponderEliminarXa che daría que buscar esa imaxe ata dar con ela! Acáelle como anel ao dedo!!!!!!!!!!!!!! PUFFF...!!!
ResponderEliminarPois si. Tardei días. Non atopaba nada que me enchese o ollo. Cando dei con ela, non tiven dúbida. Non me canso de vela, encántame.
ResponderEliminarA imaxe é bestial. Parece deseñada para a ocasión. Para min, forte demais. Eu son máis de flores e paxariños; non obstante, sei apreciar a beleza cando a vexo, aínda que teña un matiz diferente ao que busco.
ResponderEliminarParece que hai unanimidade (eu incluída): a imaxe é o mellor do poema. :-)
ResponderEliminar