 |
| (Imaxe baixada de internet) |
Enreda a morte
confundindo as obrigas
coas lembranzas.Búrlase da nai miña.
E crávame o futuro.
Juega la muerte
confundiendo deberes
con añoranzas.
Se burla de mi madre.
Y me clava el futuro.
|
| (Imaxe baixada de internet) |
Ai, o inexorable paso do tempo... Manuel Antonio dicía:
ResponderEliminarFomos quedando sós.
O mar, o barco e mais nós.
Tan certo coma duro.
ResponderEliminarA morte...
ResponderEliminarnon enreda, nin confunde nin se burla de nada nin de ninguén.
É a vida, Madoé, a que da pé a toda ésta confusión.
Si, é a vida, tes razón; pero a morte forma parte da vida, unha parte moi importante. Desde o mesmo momento do nacemento, emprendemos o camiño cara a ela. Uns toman atallos e chegan axiña; outros van pola ruta máis longa; e hainos que se perden e andan dando voltas darredor da meta, mentres ela se ri a gargalladas.
ResponderEliminarTi mandas, es a autora desta confusión.
ResponderEliminarEstou de acordo con Suaseiras. Só é a vida a que manda, a vida a que confunde, a vida a que nos leva a un lado e outro. A morte só está á espera, agazapada como un gato á espera do furonciño do tobo...
ResponderEliminar¡Hala, agora compinchadas contra min! Aínda habedes querer que vos dea a razón...
ResponderEliminarBueeeeno, vaaaaale, de acooordo....
¿Contentas? :-)
Ja,ja,ja....
ResponderEliminarEu tamén estou un pouco contigo, muller, pero...en contra dos xens, gustariame ver (sentir)a morte como mais dulce.
Mmhhh...grazas Rascacheiras.