 |
| (Imaxe baixada de internet) |
O vento funga.
Renxen as pólas vellas
dos castiñeiros.
O vento dorme.
Quedou tan esgotado
de facer mal…
El viento silba.
Crujen las ramas viejas
de los castaños.
El viento duerme.
Quedó tan agotado
de maltratar...
Os castiñeiros!!! Eses si que son árbores! Serios, elegantes, fachendosos, que se visten e desvisten de diversas cores coas estacións... e por riba, cando tes un cestiño cheo dos seus froitos, non se poñen chulos, nin tontos. Danche o que teñen sen falsidades. Eses si que non árbores!
ResponderEliminarTes razón, cando tes os froitos no cesto, xa non; pero antes... ¡como magoan, como pican!
ResponderEliminarHoxe xa e outro dia.
ResponderEliminarOutro dia para aprender cousas novas.
Outro día para desaprender o que aprendimos onte, que desaprenderemos mañán, o mellor.
Suaseiras,a santo de que ben o conto!?
ResponderEliminarO tema vai de castiñeiros.
Árbores embruxadas que bailan o son do vento.
Vento que se excita cas súas roupas que caen o chan, quedando ámbolos dous esgotados.
¡Canta sensualidade...!
ResponderEliminarQue sí Caslo, que andaba ós mixillóns.
ResponderEliminarE ti...queres facerlle competencia a Madoé?