Levaba unha eternidade pedindo a palabra. Cando, por fin, lle foi concedida, permitiuse a liberdade de non dicir nada. Os seus anhelos xa prescribiran.
Llevaba una eternidad pidiendo la palabra. Cuando, al fin, le fue concedida, se tomó la libertad de no decir nada. Sus anhelos habían prescrito.
Encántame a rotundidade con que resolve a espera. Así se fai. Tanto andar a gatas, ¿pa que? A imaxe vaille que nin pintada
ResponderEliminarDeches no cravo, Carnota.
ResponderEliminarmoi pouca paciencia!!
ResponderEliminarHai quen non dá esperado nin unha eternidade...
ResponderEliminarPois eso...para que están as reercanaións?
ResponderEliminar