(Río Ulla) |
Vía pasar a vida coma a auga dun río: tentadora, fuxidía, irreversible… Sempre arelou mergullarse nela, pero nunca soubo pasar da beira. A friaxe da corrente foino ensumindo e xa non queda del máis ca unha sombra enferruxada.
Veía pasar la vida como el agua de un río: tentadora, huidiza, irreversible... Siempre anheló sumergirse en ella, pero nunca supo rebasar la orilla. La frialdad de la corriente lo fue consumiendo y ya no queda de él más que una sombra oxidada.
Life would go by before his eyes like the water of a river: tempting, elusive, irreversible... He always longed to dive into it, but could never go beyond the bank. The coldness of the current kept eating away at him, and all that remains is but a rusty shadow.
Reflexión poética engaioladora. Canto máis a leo, máis me emociona.
ResponderEliminarNon me atrevo a comentar, penso que o estropearía.
ResponderEliminarCarnota
A min si que me emocionou o teu comentario, poeafeccionado.
ResponderEliminarCarnota, non cho creo...
a imaxe e preciosa é tan... cercana! sí, a auga está tan fria, que ensume eh?
ResponderEliminar